dün bir düþ mevsiminde gözlerim kaldý suda yosun tutmuþtu zaman gözlerin kadar dardý
ben çocuktum oysa aðlamayý bilmeyen gözlerim vardý kurþunlarla haþýr neþirdim kavgalarla seviþirdim ben suya sen namluya dokunamazdýn
gözyaþlarýný kimseye gösterme sakýn keyfini sürsün kirpiklerinde oynaþan damlalar avuçlarýmda bir tutam hasret kaldý sadece uðruna ölünebilecek gözlerinin hatrýna vurulduðumuzu bilmesin kimse hala ben bu þehrin yasaklýsýydým ayaklarýma cennet dolanýyor oysa
göbeðini kendi kesen ellerimiz var artýk ve adýný kendi koyan dillerimiz kendi kulaðýna okuduðu ezanla
artýk yüzüne tükürülecek bir ayrýlýk yok eli öpülesi bu sevdada
alýnma ne olursun bahardan gökyüzüne saçlarým takýldý bulutlar kadar beyaz bir masal iliþtirdim yaðmura topraðýn kokusundan tanýrsýn beni o gün gelecek beklediðin miktarda gülecek bu mevsim daðlardan namuslu bir þafak indireceðim beni özlediðin kadar
pazarlýksýz sevdiðimiz acýlar gibi masumdu hasret ve bir serçenin kanadýnda uyuduk hep ki hep masal yorgunuyduk bilirsin yarýnlarda da olacak elbet dünde filizlenen sevdamýz
ben sabrý kehribar gözlerinle çekerim ve ipi kopar tespihimin örse koyarým yüreðimi
/ mühim deðil adýn, seni herkes ’ben’ biliyor zaten /
.......... uytun
Sosyal Medyada Paylaşın:
uytun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.