KALEME HOKKAYA NE GEREK VAR

GERÇEK HÝKAYELÝ SÝYAH BEYAZ BÝR FÝLM..63..BÖLÜM

BÝR YUNAN KIZININ TÜRK SUBAYINA AÞKI..1902_1988
Neden niçin sorularýný dolduracak heybem yol artýk, bugünü yaþamak gerek ?bugünü evet bugünü,

neyse ne adý hayat iþte iyi güzel kötü ne durumda olursa olsun gün ,dualarýma sarýldým ben, çok ta iyi ettim ruhumu yýkattým meleklere her zaman

Ýþte þu takvimden kopana kadardýr gün ve o günü yazan sayfalar ,ta ki gecesini bitirene kadar,,o sayfayý yaþamak gerek dolu dolu
o güzel günü ve en deðerli saatlerini ve ben böyle harcýyordum günlerimi artýk...

temiz bir giyim,rahatlanmýþ bir vücut,misler gibi sabun kokan banyo sonrasý, derin bir nefes çekerek maðaza maðaza dolaþmak ta ki öldüm bittim diye ayaklarým birbirine dolanana kadar ..

Topuklarým taþlara çarpmaya baþlayýnca tamam deyip gülerek bir yerler de çay kahve molasý verip,o an kurtarýcý bir not defterin çantanýn bir kýyýsýnda aklýna gelenleri karalamak iþte ne güzel bir hayat..


Evet sýkýlmayacaðým artýk dört duvarlar boðamýyacak beni kararým buydu kendimi yorarak rahatlatmak ..

senide yoracaðým yok artýk yapayalnýz sokaklarý adýmlamak o sert adýmlarýn dimdik yürüyüþün o sertleþmiþ iki kaþ arasýndaki çizgilerin hiç yýpranmamýþ ellerin elimi ýsýtacaktý biliyorum artýk..

Çizgilerime hele þu saçlarýmýn arasýndaki beyazlara bakýp ;
Ah be caným benim yüzündeki her þey zaten bizi yazýyor çiziyor sen niye kalemle hokkayla uðraþýyorsun diyen gülen sesini iþiteceðim ...



KALEME HOKKAYA NE GEREK VAR

Eskiydi film siyah beyazýn basit sanýlan hikayelerinde,
O da nesi gülümsüyordu bir kadýn deðiþik bir yerlerin ötesinde,
Habersizdi uyandýrýlacak geçmiþi o an gözlerinin neminde,
Daldý öylece,sessizdi tatlý dilli kadýnda o kelimeler,
ruhunu katleden zamanlarý beraberce sildiler



Yalnýzlýk eski bir evin pancurundan yakalýyordu zorba umutlarý
Bir ufacýk resmi hüznü sararken yine gülümsetti o bakýþlarý,
Deliliðe vurdu yine bileklerine zincirler vuramayan zamanlarý
Daldý öylece,sessizdi o tatlý dilli kadýnda kelimeler,
taptaze bedenini katleden yýllarý yinede affettiler..




Umudun sözü yüreðinde mührünü açtýðýnda tutuyordu sýcacýk eller
Gülümseyerek baktý, ah þu acýlara tanýk olan zavallý þu gözler,
Satýr aralarýnda peltekleþen arada okunamayan suskun sözler
Sessizliði bozdu sesi o tatlý dilindeki kelimeler
Ölülere ne denir ki sustular onlara hiç bir þey söylemediler..





YOLDA YÜRÜYEN ÞAKALAÞAN GENÇLERE GÜLÜMSEDÝLER
BAZEN DERÝN BÝR ÝÇ ÇEKTÝLER
BAZENDE TUTABÝLDÝKLERÝ ELLERÝNE SEVÝNDÝLER

YÜZLERÝNDE BELÝREN HATLAR
ÞU HAYATTI
EVET
KALEME HOKKAYA NE GEREK VARDI..




ELEFTERÝA GÜNLÜÐÜ

Sosyal Medyada Paylaşın: