“iðde çiçek açýyor ah kokularý saçýyor gel kaçalým helimem gençlik elden geçiyor” savlanmamýþ yýldýzlar doðduðunda kimim kimsem demedi þimdiye dek içine çektiðin bahar kokusunda doluyor baðý bahçesi köyün içinde gel beriye çaðýrýr
“kekliðim var kavasta ah benim gönlüm havasta gel kaçalým helimem nisan ile mayýsta” salýverin kuþu kafesinden duldasýnda sinmesin kanat çarpsýn özgürlüðe hüzün güze dolarken
“fýþkýn kestim çýnardan su doldur gel pýnardan gel kaçalým helimem kimse görmez kenardan” sevincindeyse yar *harmana dek süpürüyorsa* uçuyor demek ki kimsenin gördüðü bile yok
“asmadan üzüm aldým ah sapýný uzun aldým gel kaçalým helimem anandan izin aldým” zorlanmadan köþe kapýyorsa deli ara sýra öksürüyorsa içten kök sürüyorsa ummadýðý anda gülüþü boþuna mýdýr
010513denizli *---* içindeki deyim Mehmet Daðal’dan alýntý
Sosyal Medyada Paylaşın:
ramazan.efe Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.