Bir denizdin fýrtýnalý...Çalkantýlar içinde...
Çok daha fýrtýnalý okyanuslardý vücuda getirenler seni...
Hiç okþanmamýþtý baþýn.
Dalgalarýn haþindi. Öyle bilmiþ, öyle görmüþtün.
Küçücük bir kayýktým ben. Salýverdiler sana beni...
Küreksiz, çâresiz, zavallý...
Hiç deniz tanýmamýþtým. Bilmiyordum fýrtýnalardan korunmayý.
Benim geldiðim kýyýlarda söylenen þarkýlar, bitmeyen naðmeler vardý.
Bir limandý ki korunaðýmýz, sevgiyle gülümseyen yüzler, merhamet vardý.
Çok dalgalanmalar geçirdik. Tutundum hep sana...
Ne kadar köpürsen,
Ne kadar savursa da hýrçýn dalgalarýn,
Sendin bence limaným.
Savruldukça hayatýn rüzgârlarýnca saða sola, sen hiç olmadýn yanýmda.
Elimi baþka eller tuttu hep acý günlerimde.
Hep yalnýz, hep korunmasýz, hep çâresiz...
Oysa ben hep sana sýðýnmak istedim.
Sýðýnmak limanýna,
Ama yanýmda hiç olmadýn, olmadýn...
Ne hýrçýn dalgalardý onlar...
Alt üst etti en güzel yýllarýmda.
Hýrçýnlýðýn, doðru bildiðin þeylerdendi.
Tutmuþlardý o nasýl verdiðine þaþtýðým gemlerini.
O âsi dalgalý deniz, iplerinden çekiliyordu bir yerlere...
Gözlerin, sadece seni tutup çekenleri görüyordu.
Doðru sandýðýn...
Sevgisiz bir ömür, sevgiyi göstermene engel oluyordu.
Ben, o küçük sandal, taþýdýðým o üç incime set oldum senelerce.
Hoyrat dalgalarýnda kýrýlan hep ben oldum.
Sevgi her þeye çözümdü.
Üstelik sevgisiz olduðuna inanmýyordum.
Yüreðinde sevgi de çoktu.
Ama gösteremedin nedense...
Sert dalgalarla yol gösterilmez kimseye,
Çok anlattým,
Hep yalvardým.
Ben parçalansam da önemi yoktu artýk.
Ama o üç incim þefkât ve sevgi yoksunu olmasýn istedim.
Biraz gözlerine bakabilseydin, hazýrdýlar peþinden gelmeye.
Hazýrdým seninle savrulmaya.
Ama hep kör ve saðýrdýn bize...
Ben ne fýrtýnalarda kaldým sensiz,
Elimi uzattýðým çok an yoktun ki hiç yanýmda.
O üç inci tanem de savruldular oradan oraya...
Korudum, kolladým,
Sadece benim sevgim yetmezdi ki onlara.
Seni çok seviyordular,
Ne kadar muhtaçlardý sana...
Duygululuklarýný benden almýþlardý.
Kan aðlýyordu içleri.
Anlatamýyorlardý ki sana...
Ben, küçük, zavallý sandal,
Senelerce gam taþýdým oradan oraya...
Set oldum senle aralarýna.
Teselli ettim,
Bizim iyiliðimiz için dedim,
Gözyaþlarýný sildim, kendim içime akýtýrken.
Olmadý, fýrtýnalar da dinmedi,
Çarpýyorlardý incilerimizi kayalara...
Sonunda, kaydý avuçlarýmýzdan bir tanesi...
Dayanýlmaz acýlara gark ederek bizi...
Dalgalar yutarken önce, al dedi, cansýz bedenini...
Sâkin, sevgi dolu, içine kapanýk olan son inci tanemi.
Ölümmm....
Buz gibi sular döküldü baþýmýzdan yüreðimizde cehennem kaynarken.
Ben var mýydým?
Nerdeydim?
Kimdim?
Neden? Neden?
Yaþarken cehennem buymuþ demek...
Ýþte o an baktýk birbirimizin gözlerine.
O an yaþadýk ayný duygularý.
Yandý, kavruldu yüreklerimiz.
Kývýlcýmlar uçuþtu birbirine...
Bir baba acýsýný gördüm gözlerinde.
Kavrulan yüreðin gözle görünür gibiydi.
Acýn, yükseliyordu göklere...
Lâvlar yükseldi yüreðimizden,
Buz daðlarý devriliyordu gümbürtüyle...
O sert kayanýn içinde,
Ne denli yumuþak þefkât yaðmurlarý varmýþ meðer,
Göstermemiþsin.
Görememiþim...
Aðarmýþtý saçlarýn birdenbire...
Tek dayanaðýmýz,
Sýðýnaðýmýz yine yüce Allah idi.
Sýðýndýk, esirgeyen gölgesine...
Ne kadar boþmuþ hayat,
Bir hiçmiþ dünya, anladým.
Hatâ yalnýz onda mýydý?
Ben de çok hatâ yaptým.
Belki, yanlýþ olan bendim, kim bilir?
Ne kadar dalgalý, fýrtýnalý olsa hayat,
Hiç kin duymadýk birbirimize.
Küs kalmadýk bir gün bile...
Ýsyân etmedim hiç.
El açtým Yaradanýma,
Artýk sana emânet dedim.
Sen verdin, dayanamadýn bunca kýrýldýðýna.
Ben küçük, kýrýk, zavallý sandal,
Koruyamadým onu haþin dalgalarýndan hayatýn.
Kim bilir, belki daha da mutludur orda.
Sen, bunca dalgalý, bunca haþinken,
Duruldun birdenbire...
O boyumuzdan aþan dalgalar küçüldü gitgide...
Duruldu, yumuþadý.
Ýçim þefkâtle doldu bu haline.
Amacýn yanlýþ deðildi, biliyordum.
Çeken ipler almýþtý seni eline.
Þimdi gevþekmiþ gibi dursa da,
Hâlâ iplerin ellerinde...
Sevgi, saygý, merhamet dolu iki incimde,
Yaralý yürekleriyle, mutlu olamadýlar...
Birinin iki incisi olsa da,
Yalnýzlar ikisi de...
Sevgi, her þeyden yüce bir duygu,
Vermeli taþa bile...
Sevgi, tatlý dil, ilgi,
Çýkarýr yýlaný deliðinden bile...
Sen bizim babamýzsýn.
Evimizin direði.
Çok zaman þeffaf, yok gibi görünsen de.
Ýnan þefkâtle hem de seviyoruz hepimiz yine.
Hayat, yine de yaþanýyor,
Acýmýz saklý yüreðimizde.
Þimdi, daha çok anlýyoruz birbirimizi,
Daha sýký sarýlýyoruz incilerimize.
Çoðu zaman imreniyorum senin haline,
Öyle bir teslimiyet içinde,
Öyle hazýrsýn ki her þeye...
Bense sýðýndým Rabbime,
Sonra þiirlere...
Daha çok sarýldým dostlarýma,
Kedime...
Her þey yüreðimde,
Þaþarlar belki güldüðüme.
Þarkýlarla avunurum söylerken,
Torunlarýma seslenirim neþeyle.
Anladým ki, þükretmek lâzým;
Eþim var,
Yavrularým...
Dostlarým, sevdiklerim...,
Hâtýralarým...
Ve sýðýndýðým, yüce Allahým...
Ýnanýn, unutulmuyor acýlar,
Sabýrla, neþeyle, anlayýþla, yaþýyoruz yine...
Her þeyin vardýr elbet bir sebebi.
Yüce Yaradandan daha mý iyi bileceðiz?
Tek sözüm var okuyanlarýma:
En cömert yanýnýz sevgi daðýtmak olsun,
Kurda kuþa, taþa, topraða bile...
Sevgiyi göstermek o kadar önemli ki...
Kat kat dönecektir, inanýn size...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.