BİR OLUYORLARDI İŞTE...

gözlerinin çarpýþmasý,
yaðmalarý için yetti,
öylece kalakaldýlar,
kelimelerin yokluðunda...
uhdelerinin tüm yansýmalarýný,
birbirlerinin gözlerinde seyrettiler,
aktýlar birbirlerinin bedenine,
tüm zamaný durdurarak,
tüm gerçekleri unutarak,
korksalar da, bildirmeden,
durmasýn istiyorlardý,
çaðlamalarý...

Kuruyan çölleri kaybederken bozkýrlýðýný,
Mevsimleri bahara tomurcuða duruyordu,
bakýþlarýnýn cesaretinde,
unutuyorlardý gerçeklerini,
sen ben oluyordu, bense sen,
bir oluyorlardý iþte...

zamanýn zamansýzlýðýna kýzýyorlardý, bildirmeden,
kaderlerine küsüyorlardý,
biraz daha diyorlardý, bitmesin anýn güzelliði....

dýþarýdan yaþamýn ayak seslerini geliyordu,
kopmak ne mümkün,
yemyeþil bahardan,
bekliyorlardý zaten kaç zamandýr,
hasretlikleri bitmiyordu,
gözlerini yummak gerekse, ölümü çaðýrýyorlardý,
bölünmek ne mümkün bir olmuþken...

çaðlamalarý virane ederken ütopyalarýný,
gerçeklerine aðlýyorlardý,
gözleri buðulanýrken,
gelecek ayrýlýðýn acýsýna tutuluyorlardý,
birbirine deðecek kadar yakýnken,
baðdat kadar uzak olmalarýna anlam veremiyorlardý...

Yunus AKKUÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: