Bir çocuk kesti yolumu, Karanlýðýn tam ortasýnda. Amca dedi Ne renktir Ýstanbul’da deniz? Gökyüzü ne renk? Dedim hepsi mavi. Peki dedi mavi neye benzer? Dedim gözlerin. Aktý çoçuðun gözleri avuçlarýma. Al dedi amca, Bana Ýstanbul’u getir bunlarlarla Bana maviyi getir Söyleyemedim çocuða, Artýk onun da kirlendiðini, yitirdiðini, tüm maviliðini. Kalakaldýðýný öylece karanlýkta.
Sonra yine sordu çocuk Amca dedi Ölenler hep oraya mý gider? Annem orda mýdýr, babam orda mý? Dedim onlar artýk senin içinde Yani yüreðinde Açtý kalbini çocuk Al dedi amca Bana annemi getir, Bana babamý getir bununla Dedim onlar artýk düþ ülkesinde Düþtü yollara çocuk Kayboldu karanlýkta. Baðýrdým arkasýndan, Gözlerin, yüreðin bende kaldý! Neye yarar amca dedi, Ýstanbul’u görmeyince göz. Neye yarar kalp, Annem olmayýnca...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ZEZE ÖLDÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.