I.
Sen demiþtin
Büyürsen bu acý büyür.
Dünyada kapladýðý boþluk artýnca
Gözlerinin…
Durduðu yerde su bulanýr -bir Elif
Balkondan düþer-
Kýrýlýr çok
Kalbin.
(Ýnsan ölünce adý nereye konur?)
II.
Ve büyük daðda alaca doðanlar
Sürmeli kum kuþlarý, telkuyruklar
Yabani gazel boynuzlarý
Gelincikler
Ve mavi ladinler…
Ýþte dedim bütün bunlar da
Ölmek için var oldular.
(Sarmaþýk duvarý gölgesinde iki güvercin
Göðe bakýyorsa hala
Yaþamýn hafýzasýnda güzel kalalým diyedir.)
III.
Oysa ölümün
Baþka bir adý daha vardý.
Avlularda
Ve çocuk ellerinde
(Allah’ým!)
Tarçýn kokularýyla…
(Her þeyi unuturum ama...)
IV.
Sen demiþtin
Eskidikçe ellerin
Dokunduklarýn ölür.
Suya düþen yaprak nasýl acýrsa
Öyle ipince bir þey kalýr
Ýçinde.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.