İçime hep hüzün doğuyor, hicran aman vermiyor!

Sanki nefesin son çýrpýnýþlarý
Kanatlarýný açan kuþlarýn, çare adýna umutlanan canlarýn
Ýçine kan oturan hastalarýn, penceresinden yýlgýnca bakan bizaryaþlýlarýn
Kalbini okumak, meramýna vakit ayýrmak, tebessüm etmesiiçin çabalamak ne ulvi ecirdir

Evlatlar yetiþip büyüyünce
Bir yuva kurup gönüllerince keyif sürünce, edep ihmalediliyor
Bir zamanlar ayný hassasiyeti kendinden esirgemeyenannesini yardýmcý görüyor
Çocuklarýnýn üstüne titredikleri nispette, anne ve babayaolan hassasiyet her nedense sadece zorunlu hissediliyor

Her insanýn ve ailenin özeli vardýr
Her kim olursa olsun bu konuda dikkatsiz davranmamalýdýr
Her nefesin bir vakit çok zor þartlarda vaziferini ifaettikleri zaman unutulmamalýdýr
Var olan þefkat ve muhabbet usandýrmaya götürecek kadar gayrisamimi kullanýlmamalýdýr

Evlatlar bir müddet sonra artýk
Kendi ihtiyaç ve manevi muhtaçlýðýný gidermek içinçalýþarak
Müreffeh bir yaþantýnýn, sefa sürmek için ruhu ve gönlüihmal almanýn derdinde olmadan
Ýnsan edep ve hassasiyeti nispetinde erdemli ve vefatimsali olarak emanete sahip çýkýp, Rabbine kul olma endiþesini aslabýrakmamalýdýr

Mustafa CÝLASUN
Sosyal Medyada Paylaşın: