BİR ZAMANLAR

Yine yalnýzlýða büründü akþamlar,
Böyle deðildi, deðildi bir zamanlar.
Halbuki yorgan gibi örterken þehrin üstünü gece,
Seyrederdi göklerden yýldýzlar bütün þefkatiyle,
Çocuklarý yaþlýlarý erkekleri kadýnlarý,
Ve serinletirdi sýcaktan bunalan bütün insanlarý.

Bu þehir eskiden böylemiydi,
Böyle deðildi, deðildi bir zamanlar,
Komþusu aç yatarken, tok gezmezdi insanlar.
Haneler böyle þata vatlý olmasa da,
Þen þakraktý çocuklar þehrin sokaklarýnda.
Ablalar, aðabeyler, kuzenler, teyzeler, halalar,
Büyük anneler, büyük babalar,
Kocaman bir ailede büyürdü balalar .

Yürekler merhametliydi o vakitler, hem de mertti,
Ailede, mahallede, köyümüzde, þehrimizde bir atardý gönüller,
Hele ki hiç kimse, bir diðerine hor bakmazdý,
Büyüðe saygý, küçüðe þefkat vardý.
Daha lügatimize, yaþlýlar yurdu girmemiþti.
Çocuklar esirgenirdi, yurtlara verilmezdi;
Ve asla sevgisiz büyümezdi.


Böyle ekranlara esir deðildik, sohbetlerimiz vardý,
Büyüklerimizin anlattýklarý hatýralarý birde.
Evlerde bereket, kalplerde mutluluk,
Yüzlerde tebessüm, vicdanlarda huzur vardý.
Baþýmýz aðrýmazdý, aðrýsa da babaannelerimiz vardý,
Nurdan ellerini alýnlarýmýza koyar; Sureler okurlar,
Ve masallar anlatýrlardý; Cennete girer gibi dalardýk uykularýmýza.


Yalnýz deðildi yoksullar, kimsesizler, yaþlýlar ve çocuklar,
Yalnýz deðildi, gurbete düþenler, yolda kalanlar,
Büyümeden söndürülürdü, yürüklerde yangýnlar.
Düþene el uzatýlýr ve kaldýrýlýrdý ve asla,
Terk edilmezdi insanlar, düþtüðü çukurlarda,
Gönüller merhamete kanatlanýrdý, bir zamanlar.
Birliðimiz dirlikti, sevinçleri çoðaltýr silerdi kederleri.
Sokakta oynayan çocuklar susayýnca,
Ayþe teyzeleri su verirdi balalarýna,
Þekersiz girmezdi Halil amcalarý mahalleye,
Sevinç kaplardý iþte o an minicik yürekleri.
Her Cuma günü su böreði yapardý Fatma ablalarý,
Ve ayýrt etmeden bahçesine çaðýrýrdý bütün çocuklarý.
Serçelere yem verircesine, daðýtýrdý birer birer damaklara tatlarý,
Birde yanýnda ayran ikramý, birde gönül almalarý vardý,
Çünkü o çocuklarýn þefkat dolu, Fatma ablalarýydý.


Anahtarlar teslim edilirdi, memleket aþýrý gidildiðinde,
Kem gözle bakmazdý komþular birbirlerine.
Uðramazdý kalplere, kin, nefret ve intikam duygusuzluklarý.
Salýna salýna baþý dik gezerdi insanlar, þehrin caddelerinde,
Yüzleri tebessüm kaplar yürekten verilir ve alýnýrdý selamlar.
Hayat böyle monoton deðildi; Ruhlar bedene hakimdi,
Kimse kimsenin ardýndan iþ çevirmezdi.


Kardeþler arasýna görünmez duvarlar örülmemiþ,
Ve dahi; Hiç kimse gökten zembille inmemiþti,
Herkes birdi birbirine; Vatan Bir, Bayrak Bir, Ezan Bir,
ALLAH Bir; Saf saf Secdelerimizde alýnlarýmýz Bir’di
Ve Daha aramýza doðulu batýlý fitnesi girmemiþti.


Hani hep özlemle anlatýrlar ya, o günleri yaþayanlar;
Ýþte öyle günlerimiz vardý ve yürekler bir atardý bir zamanlar;
Bir’in Huzurunda, tek yürekti insanlar,

Karabasan çöktü þehrimize, hanelerimize, yüreklerimize,
Yalnýz kaldý kalplerimiz, çýkmaz sokaklarda;
Derdimizle yalnýz, sevincimizle yalnýz kaldýk kalabalýklarda;
Týpký ortaçaðýn karanlýklarýndaki, derebeyleri gibi,
Demir parmaklýklarla çevirdik pencerelerimizi,
Çelikten kapýlarla döþedik huzursuz saraylarýmýzý.
Halbuki eþe dosta açýk ahþap kapýlarýmýz vardý eskiden,
Birde kapý tokmaklarý vardý ve her biri zarafet incisiydi.


Çocuk sesine hasret kaldý sokaklarýmýz,
Yalnýzlýða mahkum kaldý yaþlýlarýmýz.
Kýrýlgan yuvalar, yara almýþ yürekler ve daha neler neler.


Sahi be kardeþim, sahi ne oldu o güzel günlerimize,
Kim çaldý merhametli yüreklerimizi ve þehrimizi.
Kim çaldý çocuklarýmýzýn kalplerindeki sevinçlerini,
Gençlerimizin yüreklerinde ki tertemiz sevdalarýný,
Kim çaldý güzel günlerimizi, birliðimizi dirliðimizi.


Þimdi ise sabah olup güneþ doðduðunda,
Ve akþam olup karanlýk çöktüðünde üstümüze,
Eski günleri özleyen þehrimiz sessizce aðlýyor,
Ve Dualar ediyor sessizce bu þehrin insanlarýna.


Hayrettin KIZILOÐLU 21/02/2013 M.G.A.
Sosyal Medyada Paylaşın: