EBEDİYET...

karanlýk yürüyüþler yaparým hep,
sessizlik,sükunet ve huzur dolu yürüyüþler...

fakat her iki adýmýmda bir arkama bakarým,
gölgem peþimden gelen asaletimi yýkmasýn isterim...

sevgi dolu olur kalbim hep,
fakat sevginin ardýndaki acýlarý býrakýrým ardýma...

yanlýzlýk ebediyetimdir,
huzur dolu olurum çünkü o olmayýnca...

ha bide sensizliðim var tabi,
ruhumun kalbimle birleþmesine engel olan sensizliðim..

Sanma ki ben öldüm, herþey bitti,
giden umut bir daha geri gelmedi...

asýl olan beklemekdi ama,
ebediyetin buna izin vermedi,

Sen git,
ben yerine yaþarým,
ardýnda býraktýðýn dünyayý...



Sosyal Medyada Paylaşın: