sayýnca giden yýllarý eþ olur hüzün yokluguna isyan eder peþ olur gönlüm harcanýnca yanarým ardýndan son düþün son kibritim kalmýþcasýna sarýl gülüm
sanki yan der gibi yunusdan söz çaldý can yâr aklým alýp beni hazana saldý kalbe kýrk mýzrab vurup ismini çýzdý içdeki mahþere silinmez imiþ gülüm
üþürüm yoklugunda buz keser yüregim sensiz kayýp þehirde kimsesiz gibiyim soguk cadde uykuya dalmakta gözlerim ne yaman çeliþki uyu don kal yan gülüm
gözlerin gecelerimin parlak yýldýzý meftunuyum yanaþtýrmam ona fenayý çakmak çakmak yanýþý aþkýmýn manasý ýþýksýn seherde yönüm kaybolur gülüm
geceden kaldým yine dogan kýzýl güne beyhude mi avunur giderim rüyan ile sahi niyetin yokmu hiç çýkýp gelmeye bari bi selam et su serp yürege gülüm
can evimdesin sen bir kere selam söyle bileyim desinler görülmüþ falan yerde bir fýrsat ver ugruna yollara düþmeye gizlen bulurum üþüyen cemrede gülüm
yaþamaktan son kez ümidim sen seferim deli düþ deryaya senle çekmek küregim limanýna varýp demir atmak dilegim hýrçýn dalgalarla kýyýya vur be gülüm
gidip dalýnca maziye sel olur gözüm süretin düþünce fikre del olur sazým esende gelince kokun þen olur gönlüm özlemin sürünce çoð olur sözüm gülüm
yoklugundur þu sinemi yakýp kavuran sensiz bir saat ömürde en uzun zaman yorgunum uzatma ne olur yokki derman geliþin olur ancak bana melham gülüm
yaralar var kanayan yaran var daglanan vuslat uzadýkça sanki kirmana baglanan boþa dönüyor çarkým hal bilmez tavrýdan lokman ne etsin ölümden öte yok gülüm