BU DÜNYA KÝMÝN ÝÇÝN
Ölüm
soðuk bir nefes kokuyor,
bizden uzak bir yerde.
Ýçime vuruyor...
bir þeyler söylüyor bir çocuk;
usulca
v
e
korkarak.
Yoksulluðundaki çaresizlikte,
iki damla gözyaþý.
Ölümü anlatýyor bize
gazetenin manþetleri
ekmek kokusunda
bir annenin feryadý.
Babanýn...
boynu bükük, boþ ellerinde yarýnlarý.
Hayat
yeniden bir þeyler söylüyor
Fakir,
mazlum bir halkýn üzerindeki mermiler
sýcak bir çorba özleminde,
yalýn ayak çocuklar.
Her haberde...
savaþýn kimyasal lanetleri!
Ölüm saçan uçaklarýn,
övgüler içerisindeki baþarýsý
Ýnsanlarýn...
toprakta sýrt üstü öpüþmesi geliyor;
yarýna ektiði umutlarýnýn,
kendi gibi bir hiç’e bürünmesi.
Görebilir misin bu çocuðu
annesinin gözlerinde?
Bakabilirmisin bu adama
sevdiklerinin gözünde?
Derinden anlayabilirmisin
birinin kaçýþýný...
seyret
sevdiklerini gömerlerken topraða.
Gizlediklerini anlamaya çalýþ
Dokun yüreklerine
dokunabilirsen(!)
Hisset bir annenin
ölümle beraber umutlarýný
Çaresizliðine... umutlarýna dokun!
Ve
otur da bir düþün...
bu dünya kimin için?
Bu þiire emeðini verip düzenleyen ÞÝRÝN KELEBEÐE en içten sevgi ve teþekkürlerimi arz ediyorum.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.