Öyle bir közdüm ki; Mühürledikçe göremediðiniz Öyle kimsesiz iþte! Aydýnlýk görmemiþ, incitilmiþ Ürkek ateþler gibi, hiç baðýþlanmayan.
Bu yüzden kimin mahþerinde yakýldýysam, Y a k ý þ t ý m...
Acýlarýmla karýlmýþ, yudum yudum incir sütü, Kapladýkça ellerimi, yüzümü Ben, kimin uçurumuna atýldýysam; Hep saðýr lekelerin ortasýnda, Hep o dilsiz müezzinin, son selasýnda mahzun kaldým.
Ya hayatýn yoksul kýskacýna uzanmýþ, Maðrur bir komutan gibiydi lirik adýmlarým. Ya da bu kadýn, Koklanmalý, okþanmalý, sarýlmalý diye Ödünç tutkularla gelenlerle yoðrulandým.
Sonra defalarca silkindi. Yorgun bir otobüsün son çaðrýsýný Bildi... Kaþlarý çatýk ikindilerdi; Götürüp de bir daha geri getirmeyen, Gýrtlaðýna düðümlenmiþ hicazlarý