çiçeklerimiz duruyor hala.

Biz bittik, kayboluyoruz artýk boþlukta.
Ama onlar solmuyorlar inatla.
Gün geçtikçe daha çok canlanýyorlar hatta.
Seni beklediðim pencerenin önünde beraber oturuyoruz her gün. Birlikte bakýyoruz o yollara, elimizde fotoðraflar, dertleþiyoruz gözlerimiz doldukça. Hani çiçekler onlarla konuþunca daha canlý olurlarmýþ ya, belki de o yüzden canlanýyor o da. Belki de bir þeyler anlatmak istiyor gün ýþýðýna. Hep ona bakýyor çünkü, bana da ‘geçecek, düzelecek zamanla’ diye fýsýldýyor.
Biliyor musun, geçmiyor zaman sen yokken. Hep duruyor ikimizin eskiden içinde bulunduðumuz dakikalarda. Dakikalar da dakika gibi deðil aslýnda, o kadar yavaþ ilerliyor ki. Güldürüyor hep yanýmda olduklarýn. Benimlesin, beraberiz, gülüyoruz. Her þeye, herkese inat sanki. Beni hiçbir zaman tercih etmedin de sevgili, dünyayý karþýna alamadýn ama güldün ya hep benimle. Þimdi, onlar da yeterli.
Biliyor musun, bu gün yine farklý uyanmadým. Yine içimde ayný acýyla. Ayný yanmayla. Çünkü deðiþmiyor. Birinin yokluðu, varlýðýndan daha fazla yakar her zaman, týpký sana her seferinde söylediðim gibi. Daha çok seviyor musun þimdi? Daha çok özlüyor musun ya da? Ben sanmýyorum ama, öyle dedin, öyle olsun.
Biliyor musun, uyurken sanki bana sarýlýyorsun. Tek kiþilik yataðýmda, sana yer açýp kývrýlýyorum kollarýnýn arasýna. Nefesini duyuyorum, kollarýn bedenimi sarýyor ve sonra kalp atýþlarýn. Kafaný kafamýn üstüne koyuyorsun, gidemem diyorsun, rüyalarýmda.
Biliyor musun, acýtýyor. Cýlýz bir sokak lambasýnýn altýnda, hoþça kal diyorsun önce. Alnýma bir öpücük konduruyorsun, bir elinle çenemden tutup yüzünü yüzüme yaslýyorsun. Sonra yok oluyorsun bir anda. Bense oturup aðlýyorum, bir þehirden geriye kalan karanlýkta. Kollarýmý kendime dolayýp yürüyorum bir kentin sokaklarýnda. Yaðmur baþlýyor, çok ýslanýyorum. Üþüyorum. Sonra dönüyorsun bir sokaðýn köþesinden. Karanlýk bir kentin, kimsesiz sokaklarýnýn bir köþesinden. Koþup geliyorsun, sarýlýyorsun rüyalarýmda ve yine ayný kelimeler, gidemem, ben sensiz olamam. Ama oluyorsun gerçekte biliyorum. Ve acýtýyor, biliyor musun?
Biliyor musun, gözlerimi bile kapatmadan gülüþünü görüyorum. Aðýz kývrýmlarýný. Ellerimi yerleþtiriyorum iki kývrýmýn ucuna. Seviyorum güzelce, sakallarýndan. En çok yumuþacýk dudaklarýndan. Sonra baþýný avuçlarýmýn içine koyup uyuyorsun orada. Ve ben kalýyorum bir hayalin içinde daha. Ýnan her zaman ellerim, avuçlarým senin olsun da, sen hep orada kal istedim. Gerekirse keser verirdim ellerimi, hep orada kalman, gitmemen için. Keþke orada olsan þimdi. Keþke o hayalin içinde olsak. Keþke þimdi orada dursa, kalsa zaman hemen.
“Zamaný durdurabilsem, ne ben kalsam, ne sen gitsen.”

Erdoðan ÞAR
Sosyal Medyada Paylaşın: