hüznün sabahýndayým
ay ýþýðý kirpiðinden süzülürken
dilinde suskun zamanlarý
ýrmaklar elinde çaðlarken
bakýr çalýðýnda bir ikindi üstü
sulu gözlü ceylan kanardý
kýraðý çalmýþ çimenlerde
kuþlar þakýrken ormanda
üveyiðin hýrçýnlýðýnda
uyandýrdý çýðlýðý günü
güneþin kor sýcaklýðýnda
boþluða dolan gözleri
baharýn coþkusunda
yükseliyordu nisan sesleri
yaðmur oluyordu birden
sessizliðini bölerken
topraðýn tavlanmýþ kokusu
yufka içinde çökelek dürümü
geldi geçti demeden öncesinde
sana seslendiðim an
gel gözlerim yolda kalmasýn
umut ol yüreðime
çýkarken yokuþlarý
iniþe geçirdiðim