Oðul … Hani bir gün askerlik kaðýdýný alýp gelmiþtin Bizim mahallenin muhtarýndan da O gün sevinçten havalara uçuyordun ya Tam da istediðim gibi komando oldum diyordun be oðul Bir hafta sonra eline kýnalar yakarak Davullar, zurnalar eþliðinde halaylar çekerek “En büyük asker bizim asker” diyerek Dualarla uðurlamýþtýk seni be oðul Hasretin gün geçtikçe içimi yakýyordu da Kimselere bir þeyler söyleyemiyordum Arada bir telefonla konuþuyorduk da “Beni merak etmeyin, ben çok iyiyim, Vatan görevi gelir geçer .”diyordun be oðul Biz yollarýný beklerken bir gün kara haberin geldi Þehit olduðunu duyduk, yýkýldýk Ocaðýmýza o gün ateþ düþtü, kor oldu, yaktý Hainler pusuya düþürmüþ gece yarýsý Çatýþmada senin oðlunda þehit oldu dediler Bayraða sarýlý tabutunu getirdiler be oðul Cenazene katýlan devlet yetkilileri Oðlunuz bu vatan uðruna þehit oldu “Kaný yerde kalmayacak” diye söz verdiler Sözlerini tutmadýlar. Kanýn yerde kaldý be oðul Þimdi de görüyorum ki Ýmralý ile el ele Katillerle anlaþmaya, affetmeye çalýþýyorlar Bir de akil adamlar görevlendirmiþler Katilleri aklamak için çalýþacaklarmýþ Onlarý aklasalar bile benim vicdanýmda nasýl aklanacaklar Katilleri affetseler bile ben affeder miyim hiç Benim yüreðim kan aðlarken onlar rahat olabilecekler mi? Rahat uyu sen caným, kýnalý kuzum. Her kim senin katilini affederse, Bil ki iki elim yakasýndadýr be oðul…