Kendi sesimizi en net duyabildiðimiz zamandýr Lacivert örtüsüyle ruhumuzu sarýveren gece. Kendi hesabýmýzý verirken kendimize bitmek bilmez çoðu kez ama, bitmeyen ne var ki...? Ýlla ki bitecek...
Kendimizle baþbaþalýðýmýz, ne kadar da geceye benzer. Gecenin pek çok þeye sýðýnak, siper, perde olmasý gibi kendimiz, kendimize sýðýnak. perdeyiz.. Ama gece, açýverir o perdeyi iþte koyu laci cazibesi ile ve, yüzleþme baþlar... Umulur ki kendimiz kendimize dürüst olalým...!
Saatler sonra, tan yeri aðarmaya yüz tuttuðunda verilmemiþ hesabýmýz kalmasýn, Sabahýn taze havasýný ciðerlerimize doldurmak için açýnca penceremizi, güneþle betimlediðimiz umutlarýmýz, ýþýk ýþýk ve ýlýk ýlýk yüzümüzü okþayýp, odamýza, evimize barkýmýza, her nerede olursak orada, her yanýmýza yayýlsýn..
Hayat, gece ve gündüz gibidir... Hep birbirinin peþi sýra, umutlar, niyetler ve ameller manzumesidir...
SELDA ÝYÝEKMEKÇÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
İYİEKMEKÇİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.