Kýzýltepe’de
Çarþýnýn göbeðinde
Bir çocuk gördüm
Dileniyordu annesiyle
Gözlerine baktým
Utandým yaþamaktan
Utandým öyle içim rahat yürümekten
Kýzýltepe’de
Çarþýnýn en iþlek kaldýrýmýnda
Bir erkek çocuðu
Ellerini açmýþtý annesiyle birkaç kuruþ için
Belki bir dilim ekmek
Belki yüzlerimize
Yüreklerimize dokunmak için
Orada ders veriyordu hepimize
Konuþmadan
Tek laf etmeden geriye dönüp
Küfürler savurdum rahatlýðýma
Ve þiirden yoksun kaçtým utangaçlýðýma