Bir aþk zelzelesinde yýkýlýp parçalandým
Hayat son nefesinin girdabýnda küçüðüm
Çözülüyorsun benden, bedenimde akan ter gibi
Ben ateþ olup yandýkça, sen duman olup kopuyorsun
Kulluk hakkýmla sevdim seni
Kocaman kalbim yetim kaldý
Solgun bakýþlarým uzaðýna düþtü
Aramýzda sonsuzluða uzanan bir karanlýk…
Ay solgun yüzüyle zifiri karanlýðý yara, yara akýyor
Ay buruþmuþ bir kâðýt gibi duruyor gecede
Bende nefes, nefes ölüyorsun küçüðüm
Sonbaharda bir aðaç gibi umutlarým tek, tek dökülüyor
Yoruldum, yaþamýn son nefesinde gibiyim
Ya sonuma, ya da sonsuzluðuna yürüyorum
Gel de yüreðimdeki aynada gör kendini
Bildiðin aynalara benzemiyor
Bildiðin yaralar gibi kanamýyor
Bir aþk depreminde yýkýldým, viraneyim küçüðüm
Kalbimde senin üzerine karlar yaðýyor
Yinede beyaz bir gelinlik gibi karýn topraðý örtüþünde
Açan kardelen gibi duruyorsun umutlarýmýn üzerinde
Rüzgârda boynu bükük, topraðýn güneþe özlemi gibisin bende
Yetim bir çocuðun yüzündeki tebessüm gibisin bende
Bir annenin duasýnda, bir duanýn özlemi gibisin bende...
Bir zaman tükeniþinde yýkýk, dökük, viraneyim
Her yeri dövülmüþ bir memleket gibiyim
En güzel yolum sýrat köprüsü kadar uzun ve ince
Bir baþýma, bir yalnýzlýkta, bir ateþ içindeyim
Deli bir mavi gibi hýrçýn
Çamurdan kerpiç bir ev gibi yýkýk
Gri tonlarda, yaðmursuz bir bulut gibi kayarým bilmediðim uzaklara
Çok uzaklardan geç gelen yaðmurlar gibiyiz küçüðüm
Benim gökten kopmuþ gökyüzü mavisi gözlerim yok
Benim öpülesi aydan düþmüþ buðday tenim yok
Baþýmda savrulan sonbahar sarýsý saçlarým yok
Benim çiçekler baharýnda çiçek açmýþ baharlarým yok, aþklarým yok
Herkesin aþk ateþinde ýsýndýðý gecelerde
Ben aþk için yanan o ateþim
Orak tutmaktan nasýr tutmuþ taþ gibi ellerim
Ürkek bir geceden kopmuþ kara gözlerimde kaybolursun
Zozan’da karlý daðlar gibiyim, üþürsün küçüðüm
Fýrat gibi deli hýrçýn ve derin akarým, boðulursun küçüðüm
Cehennem misali yanan yüreðim var, yanarsýn küçüðüm
Dicleyim ben, öfkeli sakinliðimde sessiz akarým ulu daðlar önünde
Ben aþkýn bilmediðin yarýsý
Toprakta doðrulmuþ topraðým, toprak kokarým
Bastýðýn, çiðnediðin, bir verip beþ aldýðýn topraðým
Umutlarý yakýlmýþ, çýplak tepelerde topraðý kaymýþ
Kayalar üzerinde duran taþlar gibiyim
Çiçek açmaz fidan yetiþmez
Hep yarýnlardayým, hiç göremeyeceðin yarýnlarda...
Gözlerinin içindeki yeþil baharlarýn rengini ben anlatamam
Yaðmur rengindeki gönlünde sussuzluða yürüyemem
Yaðmurlarýn sussuzluðumu gidermez
Toprak beyaz bir kefen gibi örtülünce
Toprakta saklanmýþ baharým
Açýða çýkamam, açýkta solarým, solgunum küçüðüm
Bir þarkýnýn titrek nefesinde dinliyorum seni
Bir gecenin yalnýzlýðýnda öldürüyorum bendeki seni
Þiir mýsralarýma sýðmýyorsun küçüðüm
Acýlarým þiir satýrlarýna sýðmýyor
Solgun bakýþlarým uzaðýna düþtü
Aramýzda karlý yüce daðlar
Aramýzda engelsiz yýldýzlara uzanan bir gece...
Tüm hasretimi ve özlemimi hapsettiðim bir þiir mýsrasýnda
Fýsýldayarak geceye sesleniyorum usulca titrek bir sesle
Çiçekli düþlerimde, geceden kopmuþ kara gözlerimden düþüyorsun yýldýz misali
Yaðmur rengindeki gönlün
Yaðmur misali yüreðimden düþüyorsun
Böyle gecelerde unutmayý öðreniyorum, ilk seni unutmayý
Ölmeyi öðreniyorum, ilk kendimi öldürmeyi
Gözlerim deli bir deniz, yüreðim çaresiz, mýsralarým yetim küçüðüm
Sakin bir gecede sokak lambalarýnýn son nefesi gibi, aydýnlýðýnda söndüm
Þiir mýsralarýma, kocaman yüreðime sýðmadýn be küçüðüm
Sen metropol bir þehirde kocaman bir bina
Ben kýyý mahallelerde taþtan çamurdan sýcacýk bir yuva
Senin bacaklarýn uzun, benim yorganým kýsa
Üþürdün gecelerimde, üþürsün küçüðüm.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.