ömrümün bahçesini yýldýzlý gecelere gömüyorum
her ömrün bir bahçesi bir dilek yýldýzý saklý iksirine
sarý gül kokusu kendi iksirinde sulanýr bahçesine
ki, güneþ ömrü ne kadarsa okadar örüyor iksirini
ipeksi dokunuþu güneþ rengi ,üstelik dikensiz diken
sahte güllerden anlaþýlýr deðeri deðerinden çok
ki ,aþý tutmadan aþk yapraklarý yuva yaptýrýr
kanatýr yüreði heleki ,damlasý düþmesin bahçesine…
*
-umut köprülerimi kirpiklerimden koparýp avuçlarýma saklýyorum
turnalarýn kanatlarýndan uçuruyorum seviþmeleri
sýcaklý bakýþlara kayýp iniyor dudaklarým
hikayem bitmiyor sen doldurmayýnca senimi
kendimi kandýrýyorum kalesi viran olmuþ þehrine
anlýyorum þu kýsacýk ömrüme sýðdýramadýn ömrünü
ömrümün bahçesine öksüz býraksam kelimelerimi
fora veriyor her bir harf bir bir kül oluyor
silinmiyor silinmeyenler arasýndan üç harfli kelime
sallýyor o üç harf biribirini yakamozlu yýldýzlardan
kim daha çok seviyor sevmiyor sevdasýna
kim daha çok yazýyor yaþýyor yarýþýna
kim daha çok miras býrakacak ,
kefensiz beyazlarýna
ölmekten deðil
mirassýz ölmek vardýr ya
iþte o….!
ömürümün bahçesi
Gülay GÖKTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.