bir yol kenarýna yýðýlýp kalmýþ köpek leþi kadar yalnýzým... kaçýp kurtulmak istiyorum olmuyor..! bu beden, bu ruh benim tüm yollarýn sonu çýkmazlarla dolu bir labirentte çaresiz bir fare caným yanmýyor bu bir teselli
bileklerimi kestim kaným öyle büyük bir gürültüyle boþaldý ki… duysan korkardýn insan yalnýzken sesler daha þiddetli bir karýncanýn adýmlarý bile içimde depremlere gebe yalnýzým iþte orta çaðdan kalma bir vebalý kadar yalnýz ve bir o kadar iðrenç... caným yanmýyor bu bir teselli
ruhumdaki afakanlarý sorma, sorma yaralarýmý gösteremem ki artýk sana adýmý bile unutuyorum bazen insan ismiyle çaðrýlmayýnca çok zaman unutuyor iþte unutuyor dedimse her þeyi deðil yüzün hâlâ tüm canlýlýðýyla önümde verdiðin nefesin sýcaklýðýnda ýsýnýyorum
oysa birçok þey gibi yitip gitmeni isterdim çürüyüp, dökülmeni etinin kokusu yine sen kokmalý kurtlar düþtüðünde leþine canýn yanmalý içimi kemiren duygular gibi yiyip bitirmeli çýðlýklarýný iþitmeli en saðýr kuþlar bile ürkmeli þehrin tüm kuþlarý gökyüzü kuþa kesmeli
saçmalýyorum deðil mi ama insan yalnýzken ve çaresizken en sevdiðine bile kin besliyor kýzgýnlýðým, öfkem sana mý sanýyorsun? sadece çaresizlik
ellerim baðlý öylece bakýyorsam yollara özlediðimden iþte bir sesi bir nefesi daha ne kadar katlanýrým bilmem bu kokuþmuþ bedene artýk kokusu benim bile migdemi bulandýrýyor yarasalara düþkünlüðüm bundan kuytulara sýðýnmam bundan
hadi... ya çýk gel bir kývýlcýmla al çýkar beni bu onulmaz karanlýktan yada hepten vur baþýmý kaným kýrmýzý deðil zaten kopkoyu katran gözlerini andýran yuð beni masumluðunda kurtar beni bu sonu gelmez boðulmalardan bu dipsiz vurgunlardan usandým hýrçýnlýðým sana deðil yalnýzlýða hadi o yutmadan beni çýk gel uslandýr beni...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ZEZE ÖLDÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.