’Adam akýllý’ deyimini severim
Çünkü her seferinde
Birileri bana aptal kelimesiyle seslendiðinde
Koruyucu cevabým olur þiirsel zekalýðým
Onlarýn küçük düþürücü bakýþlarýna karþý
’Kendine gel’ dediðinde biri bana
Aynalara ihtiyacým
Baþýmý üstümü düzeltmeme
Hayata dair endiþe duymama
Gerek kalmaz hiç
’Sen nesin?’ diye sorulduðunda þahsýma
Bu dünyadaki hüviyetim
Derin suskunluðumla
Ve sade yalnýzlýðýmla deðer kazanýr
Attýðým her adýmda
Ve ’Aþýk mýsýn?’ sualinde ise
Sevdiðime
Mimoza kokulu çiçeðime
Sevdayla
Sevgiyle yaþadýðýmý görürüm
Kalbimin aþka en açýk yolunda
Ve içimde en damar akan O(nun) solunda