Hallac-ı Mansur’dan: küpelik inciler

Fakir; Allan’tan baþka her þeyden müstaðni olan ve yalnýz Allah’a bakan kimsedir.

Yüksek ahlak; Hakk’ý tanýdýktan sonra,
halktan gelen eza cefanýn insana tesir etmemesidir.

Tevekkül; bir þehirde yemek yemeye senden daha müstahak olan birisinin bulunduðunu bildiðin zaman, yemek yememendir.

Konuþan diller; susan kalplerin helakidir.

Sözler ve sohbetler illetlere.
Fiiller þirke baðlýdýr.
Allah ise cümlesinden müstaðnidir.

Mürid tövbesinin, mürad ise arýnmýþlýðýn gölgesindedir.

Müridin cehdi keþfini, muradýn keþfi cehdini geçmiþtir.
Kiþinin vakti, baðrýndaki deryanýn incisidir; yarýn kýyamet günü bu incileri mahþerin zeminine çarparlar.

Ýyi yaradýlýþlý olmak esenliktir.

Dünyadan geçmek nefs zühdü, Ahiretten geçmek ruh zühtüdür.

Erkeklerin yüz boyasý onlarýn kanlarýdýr.

Aþk’ta kýlýnan iki rek’at namazýn abdesti ancak ve ancak kanla alýnýrsa sahih olur!
.
Þu bedenden sana makam.
Candýr Senden baþkasýna yer yok gönülde
Seni saran; ruhum, cildim, kanýmdýr
Ne yaparým ayrý düþersek. Söyle !?
*** *** *** ***
Ey! Duyur dostlara, çabuk haber ver !
Paralandý yelken. Çöktü sefine
Deniz ortasýnda kaldým periþan
Gün olur Mansur’u berdar ederler
Göründü gözüme salibden niþan
Ne bahta var bana, ne de Medine
*** *** *** ***
Seven ben, o sevilen de benim
Bir bedene girmiþiz iki ruhuz biz
O diye gördüðün benim bedenim
Bana bak, onu gör;hep ayni þeyiz!
Sosyal Medyada Paylaşın: