GELSEN ANKARA’YA

Yollarýna dökerdim kýr çiçeklerini,
Ne gam kalýrdý, ne keder,
Yüreðimde bir neþe olurdu,
Ayaklarým yerden kesilirdi,
On sekiz yaþýna dönerdim,
Ah! bir gelsen Ankara’ya….

Oysa Ankara boþ,
Ne yollarda insanlar mutlu, ne ben..!
Hem ben yalnýzým, hem Ankara…..

Ah, bir gelseydin,
Bütün kinleri, öfkeleri,
Ceplerime doldururdum,
Sonra atardým çöp tenekesine…
Yüreðim kanatlanýrdý,
Gözlerimden sevgi yaþlarý akar,
Ayaklarým sana doðru koþardý,
Ah! bir gelseydin Ankara’ya!....

Þimdi boynum bükük, öksüzüm,
Ýçimdeki duygular da öksüz,
Bayram gelirdi,
Sevinç ve mutluluk gelirdi yüreðime,
Neredesin sevgilim?,
Ah! bir gelseydin Ankara’ya…

Yalnýzlýðýn korkunç kýskacýndan,
Kurtulsun Ankara,
Kurtulsun, rahatlasýn yüreðim,
Haydi gel!....
Sensizliðin içimde açtýðý yarayla,
Çekilmiyor bu mevsimde, Ankara.

Sosyal Medyada Paylaşın: