þehirler geçer içimden içinden geçtiðim þehirler geçer... yýllanmýþ bir ak düþerken saçlarýma kimi seninle aðlar þiirlerimin kimi sensiz kimi sensizliðe... acý damlar acýyan yanlarýmdan yýllarýn zehriyle uyuþur kalem söner güneþ söner gün karanlýk düþer sonra ayrý düþer ruh bedenden
þehirler geçer içimden geceyi üþüten yalnýzlýk iliklerimize dokunur ve akrebi batar saatlerin sessizliðin kalbine kapanýr kapýlar yüzümüze ve kendini vurur bir cümle þiirden uzak... bu yalnýzlýk içimi hapseder içime...
þehirler geçer içimden kýyama durur kalemde kelam dilimde adýn aðlar ýþýðý sökülür eðreti bir lambanýn paslý bir býçak sýrýtýr bileðileyip sen yanýný kanatýr aynadaki aksini
þehirler geçer içimden içinden geçtiðim þehirler geçer...
ÞAHBEYÝT FATÝH ÞAHÝN IÞIK Sosyal Medyada Paylaşın:
sahbeyit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.