Öfke ve hüzün

ve öfke
özgürlüðe hevesli bir kuþ gibi
çýrpýnýp durur içimde...

affet! affet ki nefret,
gidenden bir parça kalsýn istemektir...

gün gelir her þey için
vakit az, bazen de geç olur
sanki ilerlemekten yorulmuþ gibi
ben, mutsuz bir baþlangýcýn arefesinde
sen, can çekiþen bir ahu, son nefesinde
unutma, unutamam;
denedim, biliyorum, her defasýnda
hýçkýrýklarým döküldü gözlerimden
seninle susmayý bile özlerim ben
denedim, biliyorum, her defasýnda...

susma! sözlerin aklýmda kalýr
dönülmez bir yolun vurulasý baþýndayým
bir yaðmur sonrasý gökkuþaðýymýþ gördüðüm
þimdi soðuk, karanlýk bir sabahýn beþindeyim
ey bir canla bin defa öldüðüm!
yüzünden süzülen gözyaþýndayým
hayalim hayalinden sürülmüþ gibi
dönülmez bir yolun vurulasý baþýndayým...

yýpranmýþ, sararmýþ,
kuru bir umudum var halâ
gözlerim,
benim o buðulu gözlerim hep arkadadýr
yakýnlarý bilinmez uzaklardadýr...

ve hüzün
yaralý bir kuþ gibi
kanayýp durur içimde
konacak ince bir dal
arayýp durur içimde
sen beni düþünme
ben kendimi bulurum
az da olsa,
seni kaybettiðim yerde...

fatih kibar
Sosyal Medyada Paylaşın: