Yokluğunun Akşamı

Çarparken rüzgar kanatlarýma,
Savrulup giderdim hep, uzak diyarlara.
Yokluðunu sorardým geceleri yýldýzlara,
Sen býrakýp kaçtýn beni, ýssýz sevdalara.

Rotam hep ayný, yokluðun acý
Kim ister ki yalnýz baþýna sonbaharý.
Aðaçlar bile o zaman döker yapraklarýný,
Sende beni öyle býrakýp gittin, yokluðunun akþamý.

Onca söze mi yansaydým, yoksa kaybettiðim AþK’a mý?
Üzerimde bir kasvet býrakýyor bu þehrin akþamý.
Deðiþmiþ, tuhaf olmuþ herkesin aksaný,
Sende beni öyle býrakýp gittin, yokluðunun akþamý.

Ne sardunyalar duydu gittiðini,
Ne de balkondaki menekþe,
Sessizce çekip gittin iþte.
Yokluðunla baþ baþayým, þimdi kokun hala üzerimde…

Mehmet KILINÇDEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın: