þiir gibi bir kadýndý Nuriye Abla elli yaþlarýnda tam bir afetti kum saati kývamýnda.
ne zaman görünse sokaðýn baþýnda dar kesimli beyaz eteði ve pembe çiçekli pabuçlarýyla esnaf dökülürdü kapýya.
elinde bazen bir file ya da pazar çantasýyla yürüdü mü sokaðýn þöyle üstünden altýna ezilirdi eþraftan kim varsa dýþarýda sivri topuðunun altýnda.
kadýnlar kýskançlýktan cýngar çýkarýrdý kocalarýna kimi akþama yemek yapmaz kimi de girmezdi yataðýna haksýz deðillerdi aslýnda ama boðacaklardý bir kaþýk suda Nuriye’nin haberi olsa bilirlerdi ki oysa kadýn bakmazdý bu býçkýnlara.
yýlkýmsý bir edayla gelip evin kapýsýna býrakýnca elinde ne varsa iþte tam o kýsacýk anda ölürdü tüm bakýþlar basen ve kalçasý civarýnda insaf be Nuriye Abla el insaf! adamlarýn aklýna el fatiha.
memurdu Nuriye Abla devlet dairesinde müdürler muavinler pervane çevresinde oysa onun kimseyle olmazdý ince iþi burnunu kaldýrarak yüreklerden geçerdi.
bakkal ve çakkalýn ýsrarla ‘’ne lazýmsa al,gerisini düþünme’’ sarkýntýlýklarýna boyun eðmedi asla gururlu kadýndý Nuriye Abla.
saçýnýn parlaklýðý tenindeki buðdaylar bu bereket bu tarým sen ne asil kadýndýn…
bakmazdýn kimselere Faytoncu Eþref Abi gençtin hala; öldüðünde. çok sevmiþsin Merhum’u öyle derdi eskiler siyah-beyaz ve solgun bir resminiz dururdu mis gibi badana kokulu evinin ak duvarýnda.
ta o günlerden kalma boynundaki inciler týpký o günler gibi boynunu öpmekteler.
dediler ki sonradan bir adama tutulmuþ kalbini çalan adam Baþkent’te otururmuþ.
düne kadar yüzüne bakýnca dikkatlice kanardý gözlerinde Eþref’in ilk harfi ‘’E’’ oysa ki þimdilerde al al aþkýn ballarý damlarmýþ dudaðýndan.
na’parsýn Nuriye Abla ölenle ölünmüyor anýlar can yeleði yaþamak zorundayýz bize verilen süreyi.
yalnýzlýk zor zenaat hayýr olsun ruhuna sen sevdana sahip çýk darýsý benim baþýna.
Seher Duman
Sosyal Medyada Paylaşın:
seher duman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.