hani öpmüþtün ya beni yine öpsen ya dudaklarýma nehirleri taþýr gibi þarap kadehlerinin türküsü gibi bak üstümüze örtünüyor gece gece süzülerek geliyor ben de kaskatý deðilim
mecnun çölüne yaklaþýr ya adým adým dolunaya bakmak uzak yolculuktur hani hani uslu bir kediye benzeriz gidip gelip dalaþtýðýmýz yaþantý koleksiyonunu katlar kaldýrýrýz benim dediðimiz hayatý ve içinde tik tak tik tak zamaný martý kuþuna dönüþür ya hani tutkunun bembeyaz parýldanýþý kendimizin eksik yerlerini seyrederken sesimiz yitik , þehir sapasaðlamdýr Tanrý meþgüldür ya hani çiçekleri sayýyordur ölülerin üstüne yeter mi meleklerin sýrtýnda insanlýðýn hiçlik yükü sonumuzun güzelliðini bildikleri halde hani yine de aðlarlar ya kamburumuza
Cemal kadýnlarýnýn yuvarlak yerlerini þiir yapýyordur hani balkonumuzda oturur Edip bitmiþ bir oyundan yenilmiþ de gelmiþ gibi þimþek çakar ya, Ýlhan sorar, ay ýþýðý yalan mý Nilgün intiharýn kýrmýzý þapkasýný düzeltir dünün aynasýna bakarken ölmez hiç bir insan ömürden daha iyi korunak yok çocukluðu alalým koynumuza büyüdüðümüzde ölürüz þimdi ipeksi karanlýkta düþ izlerimiz hani o hep duyduðumuz geveze kalp susuverir saf bir yolcu olarak gecenin açtýðý kapýlardan geçiveririz Lorenz’in kelebeði geçmiþin ve geleceðin etkisinden arýnmýþ gibi havadan ve sudan þeyleri sever gibi attýðýmýz her adýmla sonsuzluk hani iþte ölümsüzlük öptüðün anda...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.