ARABAM

Kampara iyi ötsün derdi alan .
O kamparaya can vermek o kadar kolay mý .
El emeði göz nuru döktüðüm ,
Aletleri çocuk elleriyle öptüðüm .


Gelen aðaç þekil verirdi eller
Odun dersin nasýl oldu eser .
Demiri sokunca ateþe ,
Ýki çekiç darbesiyle gelirdi yola .


O boyadýðým tekerlek dünyam ,
Boyalarý çýkardý eskiyince ne fayda .
Görmesini istemezdim sevdiðim kýzýn ;
Elim yüzüm kömür tozu , pisliyken üstüm baþým .



Çýrakken aldýðým þerbetlik .
Ayrýlmadý karanlýk günlerim .
Ýleriye baksa da gözlerim ,
Örs ile çekiç arasýnda düþüncelerim .



Okuldan koþardým hemen dükkana .
Top peþinde alacaklarým var .
Gezmem tozmam olmadý o zamanlar ,
Emekli olunca vakit var geçti yýllar...



1975 yýlýnda rahmetli babam(ustam) ve ben en son yaptýðýmýz araba.


Kampara: Büyük çan, (zil,çanpara) ötmesi için arabanýn dingiline takýlan çay tabaðýndan büyük çelikten yapýlan parça
Þerbetlik: Bahþiþ, araba satýlýnca verilen para
Sosyal Medyada Paylaşın: