Serkeþliði dolayýp baþýna, galebe çalýndý en deðerli duygularýna… Bir çizik atýldý tam ortasýndan, Bir yaný masmavi gökyüzü diðer yaný kýzýlca kýyamet…
Ne baharý bahardý, ne de hazýrdý yaza Kýrýk bir dalýn ucunda, asýlý kalan, Bir kaç yaprak misali solgun, her an düþmeye amade insan…
Ya, bu öfke nereden esiyordu? Vurup savuruyordu acýmasýz, ne sýnýr tanýyordu ne de biliyordu hatýr, yýkýp deviriyordu bentlerini..
Umursamazlýðýn içine hapsedilen vefanýn, kalkanlarý delindi bir, bir, ezildi vefasýzlýðýn ayaklarý altýnda… Ucubeyi andýran þekli bozuk nesnelerin, ortasýnda sýkýþýp kalan insanlýðýn, çýðlýðý yükseldi ansýzýn, yankýlandý dört bir yanda...
Þu bencillik de neyin nesi! Ne ara tünedi ocaðýmýza! Hiç tanýdýk gelmiyor göze, Sanki bir hainlik var iþin içinde Sormalý bir bilene bulmalý da suçluyu, Ýdam etmeli orta yerde…