Bir yalnýzlýk türküsü tutturmuþ
Onca kalabalýk caddelerde solo söylüyorlar
Þikâyetin bini bir para
Görsen ihtilâle ramak var
Ama o
Bunca debdebeye, þikâyete ve hamleye raðmen
Toz bile konmamýþ omzuna
Tüm haþmetiyle orada dimdik ayakta
Gülümseyerek hafiften dokunuyor
Elindeki yayla kemanýn tellerine
Ýnce bir sýzý yükseliyor müzik eþliðinde
Görsen þiþ yutuyorum sanýrsýn
Boðazýmdan aþaðý inerken zikzaklar çizerek ilerliyor
Yara yara adýmlýyor sonra sola kývrýlýp çakýlýyor
Yay düþüyor
Keman susuyor
Sol cenahtaki paramparça
Gözümdeki tek damlayý yüklenip göç ederken sen
Dilinde her zamanki nakarat
“bir yalnýzlýk þarkýsý çalar sazým,
Ben yalnýzým, ben yalnýzým, yalnýzým”
Doðarken de yanýnda olan yine yoldaþýn git gayri
Diðer damlaya da sözümü yükledim
Yokluðunda þair oldum varlýðýnda mecnun bil gayri
ve
unutma
Ýçindeki gerçek yalnýzlýðý etrafýndakileri çoðaltarak tüketemezsin...
filizÞahin(gri)
24/03/2013