Anlam idrakine soyunduðu vakit þüpheler Sen, inciterek unutulursun
Ýsmin lazým deðil Siyah beyaz bir fotoðrafta göründü silüetin en son Buruþuk bir zarfa söveceksin biliyorum Biliyorum, adressiz mektuplara kýzacaksýn sen Ve malulen düþeceksin bu gönülden
Gözlerimde kirli bir yaðmur dinleniyor þimdi Bulut dokunsa aðlayacakmýþ gibi Ben, susuyorum sana Ben, ötekileþen yüzümle gülümsüyorum sana Acý bir tebessüm sonrasý Kaðýt hadi yaz diyor Kalemim mahmuzsuz bir küheylan gibi kan bulaþtýrýyor rüzgara
Kanadýný düþüren bir güvercin görüyor musun baktýðýnda gökyüzüne ? Bir kefen kadar beyaz Çýplak ayaklarýnda ateþler sönen þiirler gibi acýyorum ben Gelmeden, kanayan yüreðime gül iþlemeli bir mendil bas ! Çölde ki bir avuç su bile benden daha ýslak Ve teneþirde bekleyen bir tabut bile benden daha kalabalýk
kimsesiz bir bakýþ aldým gözlerimden yalnýz ve maðrur gecenin sabaha döndüðü vakit ve güneþ doðmaya yüz tutmuþken tekmeledim ýþýðý sönmemiþti yýldýzlar daha düþtüðü karanlýkta iki büklüm uyuyan o çocuktum ben
Beni kus ! Bu sarhoþ sevdanýn akabinde Suya sabuna dokunmadan temizle alnýna çalýnan yazgýmý Kelebekler kondurmam siyah saçlarýna Saçlarým, un çuvalýna batmýþ gibiyken Ödüllendirmem gözlerini geliþimle Anasý bir daha ömer diye oðlancýk doðurmaz asla