Yüreğimin Son Parçasındaki Umut

Her büyüdüðünde
Biraz daha küçülüyormuþ insan.
Biraz daha daralýyor yüreði
Kazançlar azalýrken
Artýyor kayýplarýmýz birden.
Önce dostumuzdan baþlýyor hayat
Sonra sevdiðine geliyor sýra
Hàlà doymamýþsa gözü
Anneni de ekliyor kayýplara
Ve en son
Seni alýr senden...
Kimsesiz kaldýðýn yetmezmiþ gibi
Kendi’siz kalýyorsun bir de.
Düþünebiliyor musun?
Sen bile ait deðilsin
Artýk kendine.

Yüreðin 365 parçaya bölünmüþtür.
Her gün için
Bir parça saklarsýn.
Olur ya davetsiz misafirler
Çalarsa kapýný,
Aç mý býrakacaksýn onlarý?
Her gelene yedirirsin
Bir parça yüreðini.
Nasýl olsa yoksun sen
Yüreðin çürüyeceðine
Baþkalarý faydalansýn.
Onlarý yüreðinle yaþatýrken;
Sen ’hiç’ olmaya doðru yol alýrsýn.

Ve gün gelir
Tek parça kalýr yüreðinden.
Koca bir yürek tüketmiþken,
O son parçaya sarýlýrsýn.
Sonra onu topraða gömüp,
Hergün sularsýn gözyaþlarýnla...
Ama bir türlü
Büyümez yüreðin.
Birkaç umut tohumu eklersin sonra
Ve bir bakarsýn ki,
Öncekinden daha büyük
Hormonsuz yüreðin olmuþ.
Bir de benlik çýkmaz mý içinden!
Canlanmaya baþlarsýn yeniden.
Kaybedecek bir þeyin kalmamýþtýr belki,
Kazanacak çok þey birikmiþtir ama
Sarýlýrsýn...
Sýmsýký sarýlýrsýn hayata.

[Sümeyya ERCAN]
Sosyal Medyada Paylaşın: