Bir Karþýyaka sabahýnda bulduk aþký, Alaybey’de aðustos, eylülü bekliyordu! Ben de seni...
Gel seninle Meriç’ten öteye kaçalým, O da her bahar aþýk olup taþar , ben gibi Kýskançlýktan çatlasýn tüm denizler, nehirler Gel seninle sema mavisine sýðýnalým Bak o zaman nasýl aþk yaðarmýþ sokaklara…
Erzincanlý bahçývan, akasyalara þekil verirken, Bir heykeltraþ misali... Gölgemize serseri kýrlangýçlar karýþmýþtý, Þahitlerimiz: Çay, çýtýr simitler, ve Ýzmir’di...
Ne de güzeldi sýmsýký sarýlmalarýn! Kadýn kokusu dolu dokunuþlarýn...
Körfez en uzun geceye hazýrlanýyordu, Uykusuzluk serin serin sýzýyor aþka aç tenimizden Heyecanýmýz Ege’den daha derin Deniz, güneþi daha geç doðuracaktý bu sabah! Ve... Kulaklarýmda hala bahçývanýn sesi: ’Ne olur tüketmeyin aþký...’
Ýçindeki þarkýyý dinliyorum, gözlerinde seyduna türküleri Yüreðimin bahçesinde yeþeren yaseminler , begonviller sen kokuyor Piþman deðilim ve utanmadým Ýzmir sokaklarýnda çýrýlçýplak dolaþmaktan Sen bilmezsin aþk hiçbir maskeyi sevmez…
2001/ Ýzmir Sosyal Medyada Paylaşın:
ALPEREN OZAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.