Okunan þiirlerin ilham kaynaðýydýk. Elime aldýðým kalemin ucunda, Beyaz sayfanýn zemininde renginde, Sen ilham verendin ben þiirleri yazandým.
Yazýlan her þiirin konusu hecesiydik. Bahçede aðaç dalýnda sen narçiçeði. Ben bahçede þiirleri okuyan bülbüldüm. Aþkýmýz ise tarlalarda açan sarý sümbüldü.
Narçiçeði canýmýn içi þiirleri. Aðýzlarda dolaþan efsaneydi. Edebiyat defterinde emsaldi. Bizim aþkýmýz deniz ile sahildi.
Yazýlan her þiirim narçiçeðine gecede yýldýz. Daðlarda yakýlan nevruz ve çoban ateþiydi. Canýmýn içine þiir yazan þair aþkýnýn bekçisiydi. Sokaklarda narçiçeðinden aþk dilenen dilenciydi.
Birer hece kelime olduk þiirlerde sen ve ben. Göðsümüz kabarýyor yüreðimiz aþka doyarken. Ýlhamýn olmasaydý canýmýn içi bu þair aðlýyordu. Ýyi ki varsýn narçiçeðim yoksa bu þair boþa yazýyordu…
kosarli47/mehmet emin dað Sosyal Medyada Paylaşın:
kosarli 47 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.