Y A L A N O L D U N

Soldun. Günün birinde solmasý gereken tüm çiçekler gibi..
Her gün içine bir derin piþmanlýk soludun..


Bir tek yapraðýný bile sana borçlu olmayan sen
Her nefesinde içimde ezdiðin çiçeklerin hesabýný sordun..


Her doðruya kapattýðýn aklýný, eriþilmez dengeni sýnadýn.
Bildiklerini elleriyle deviren..Ey gafil,ey mecnun..Ey serseri yürek!
Sen deðil miydin, zamanýn bahrinde gözlerimin hizasýnda ölümü bekleyen?
Aþk eyleyen, aþýk eyleyen..
Dillere düþürüp berduþ eyleyen. Ýki kor býrakýp kül eyleyen..


Þimdi söyle; bu anlamsýz alkýþ,iki yürek bir kaçýþ..
Kime bu serzeniþ,bu gidiþ kime?
Ruhunda süren dört fasýl, döner mi kardelenden gül’e?


Oysa istesen, sana çýkardý bütün sofalar.
Bu kalbin kývrýmlarý sende sonlanýrdý..
-Kalp senle doluydu- ki; yol bitse ne çýkar!


Bana gelince; Ben kendi sonbaharýmý yine kendim çiçeklerim.
Ayazýnla yaktýðýn kýþýmý, papatyalarýmla süslerim..
Sense soldun artýk .. Yok dönüþün!
Zihnin sustu, konuþtu bedenin
Uyudun, bir koyun oldun!
Tükettiðin zaman deðildi.
Tükendin bak ! Yalan oldun…


Ayþe Akpýnar-2011

Sosyal Medyada Paylaşın: