Ölüyorum… Yapayalnýz!
Bir yamaç evi verandasýndan selamlýyorum
Ýlk ýþýklarýný sabahýn
Aðarmýþ sakallarýmdaki belirsizliði sývazlýyorken ellerim
Þuh bir muson meltemi de öpeduruyor
Islak dudaklarýyla çýplak göðsümü
Ve
Þu an;
Bahçemde kurumaya yüz tutmuþ bir atkestanesinin
Topraðýna sýký sýkýya sarýlmýþ teslimiyetindeki o yok oluþa
Öykünüyorum
Ruhumun vazgeçimsiz özgürlüðüyle…
.
.
.
Zamansýz aydýnlanan gecelere
Muson þimþekleridir tutkular!
Iþýðýn ve sesin o muazzam hýzýna hayran gözlerde
Taþkýn saðanaklar oluyorlarken çaresizlikler
Ahþap bir masada can çekiþen tek damla þarap ekþisi de
Dile sevdasýndan çýrýlçýplak çýrpýnýp duruyor soluksuz
Ve
Bu yüzden
Aktarýlacaktýr kuþaktan kuþaða
Ölümünün ardýndan býrakacaðý o koyu leke… Sanki ibretlik bir günah gibi!
Cinayet delillerinin gömüldüðü ýssýz topraklarýn
Hayli yýrtýcýdýr kýzýl batýmlarý!
Aþký çekiþtiriyor olmanýn…
Ya da
Sevgilim diyebilmenin…
Ve yahut
Yeminlerin kaðýtlara aktarýmýnýn yalan arifesinde
Þehvetlere bu yüzden teslim edilir eþzamanlý soyunmuþ bedenler
Ki
Çýldýrmýþ gibidirler
Hazzýn doruklarýndayken tatminsiz egolar
Erkek bir aslanýn boþalma anýndaki kükremeleridir
Isýrýlan boyunlardaki tutku dolu “seni seviyorum” lar
.
.
.
Ölüyorum… Yapayalnýz!
Yaklaþ ve öp boynumdan hep yaptýðýn gibi… Sessizce!
Ne vakit aklýmdan çýkartmaya çalýþsam seni
Þah damarýmda hissedeyim dudaklarýnýn þehevi ýslaðýný
Ýzin verme asla unutmama seni
O üç heceli sahiplenebilme çýkmazýnda tutkuyla çözüverince
Yýlan derisi pantolon kemerimi
Tebessüm et diz çöktüðün yerden
Ruh perdelerimin ardýndan güzel yüzünü hayranlýkla izleyen þeytana
Ateþ;
Gözlerinde gördüðüm seninim haykýrýþlarý…
Ve su;
En ýslak öpüþünden artakalan sen taneleri dudaklarýmda…
En saydam halleriyle ölümü arzulayan bedenlerimizi
Kýskansýn korkak ruhlarýmýz
Asýl olanýn saflýðýnda kutsanýrken tutkularýmýz
Tümden kulak kesilsin dünya çýðlýklarýmýzdaki gerçek aþka…
(Yýldýray Kýzýltan)