FELEKLE GÜREŞTİM

FELEKLE GÜREÞTÝM

Bir güreþ tutalým dedim felekle;
Kaf Daðýndan yere indirdi beni...
On kere haykýrdý – beþ nara attý
Fersiz kandil gibi söndürdü beni...

Zor bela el attým görünce farký,
Kar yaðdý baþýma çökünce korku,
Durgundur yanýmda deðirmen çarký
Bir saða bir sola döndürdü beni...

Gücümün zirvesi dayanmaz naza,
Piþmanlýk kâr etmez – bakmadým söze,
Kuru alkýþlarla geldikçe gaza
Fýrlattý bir daða kondurdu beni...

Yenilen doymazmýþ saymadým tuþu,
Ters yandan habersiz gelince iþi,
Düþürdüm ayaða düþürdüm baþý
Yaralar kor oldu yandýrdý beni...

Pes etmek dokundu ara, þerefe,
Ne de olsa namým bir çöpten efe,
Yýrtýldý kýsbetim kaldýrdým rafa
Gelince ilk yardým bindirdi beni...

Öðrendim ariflik bilmek kendini,
Bilirsen görürsün gerçek dengini,
Gaflete düþersen zordur yangýný
Söndürüp derdimi dindirdi beni...

Halil GÜLEL
Düsseldorf / 19.11.2010
(Gönül Pýnarýndan Damlalar)



Sosyal Medyada Paylaşın: