KENAN KUYUSU !

Eskiden ,çok eskiden Sükûtu giyindiðim vakitlerde üþüyordum çok üþüyordum.
Derin ,dipsiz ve yalnýz kör bir kuyudayým sanýrdým .
Hemde çok korkardým .
Çocuktum belkide ondan oyun sanýrdým
Birgün bir ses geldi Yusuf’tan Kenan kuyularýndan ,
Hey küçük kýz korkuyormusun sen oraya kendin indin ,ben ise atýldým ,hemde kardeþlerim tarafýndan ...
Hadi gel bir oyun oynayalým seninle ,sen bir mum yak ,bir mum da ben yakayým ,sen beni aydýnlat ben seni ,sen beni ýsýt ben seni ...
Zamanla öðrenecektim o mumun adýna Çerâð dendiðini ...
Isýtmak ne kelime yakýp ,kavurup köze çevirdiðini ...
Közünde köz olarak kalmadýðýný küllendiðini ...
Hepsi bu mu elbetteki deðil ...
Öyle bir geliyor ki o külleri didiklerken buluyorsun kendini ,ne olur bir parça köz bulayýmda Ateþi tekrardan körükleyeyim diye için titrerken ...
Dýþarýda kalmak ne menem birþeymiþ tam da þimdi ýsýnmanýn tadýna ermiþken.
Arayan bulur ya buluyorsun herkes gibi ...
Önce belayý sonra MEVLA’yý ♥
Hayat yolu iþte herkese göre de deðiþiyor ...
Kimine göre uzun ince ,
Kimine göre keyfince ...
Bu anlattýðým his bir AN sadece ...
Sevgilerimle ♥

Feruzan Köprübaþý

Sosyal Medyada Paylaşın: