Havar

Ýnsanlar haykýrýrken havar diye
Ruhla beden arasýnda, gidip geldim dün gece
Sessizdi beni dalýmdan koparýp alan ölüm
Saðým, solum yorgun
Fazla direnmedi yaralý gönlüm

Ahiret kapýsýnda
Susuverdi hüzünbaz kalemim...

Alaca karanlýkta
Nenni dedi birisi, örttü üstümü
Sarýldý yaram, acýsý fazla sürmeden
Çünkü annemdi gelen...

Açýldý dilim
Döktüm cümle dertlerimi
Bulmuþtum annemi
Týpký çocukluðumdaki gibi...


"Geldin mi þair oðlum ?"



Geldim anne, ama halen ruh bedende
Boþa mý bu havarlar anne...

Bir sen, bir ben
Bu ölüm sessizliði mi? Yoksa ölüm mü?

Ýyice karardý hava
Biz karanlýklarda þarký söylerdik seninle
Babam evde yokken
Korkmayalým diye...

Ne de yanýktý sesin anne...

Yapacak bir kaç þeyim kaldý
Önce zemheriyi tadacaðým bir daha
Sonra güneþi öpeceðim

Ve tertemiz geleceðim...

Dünya beni çaðýrýyor þimdi yine mi kopacaðým seninle?
Yine mi kopacaðýz anne?

Az bekle anne...

Þiir ve yorum Mehmet Fikret ÜNALAN




Sosyal Medyada Paylaşın: