Bunca zaman daima görülmeyen oldum,
Bu hayat yaþamda deðiþmeyen sondum,
Yüreðim kýrýktý unutup kendimde kayboldum,
Duyduðum hasret özlerinde kendimi buldum.
Daima yaþamda dýþlanýp dýþa ötelendim,
Her iþ sonunda boynunu büken benim,
Yürekten sevgi ve dostluða giden bendim.
Mutluluk umudu ile bu günlere kadar geldim..
Bunca söylemediklerim içimi elimle yaktý,
Dost bildiklerim beni dýþarýda yalnýz býraktý,
Kimseye bir þey söylemeden gözyaþým aktý,
Yaþadým bunca zaman ömür durmadan aktý..
Bir hasret ateþiydi içimi çayýr, çayýr yakan,
Umut diye ben oldum daima etrafa bakan,
Gülmeyi unutup bendim daima içine atan,
Daima þükür dedim vardý bunu bir yaratan..
Þimdi piþman deðilim bunca zaman yaþadým,
Geçmiþte yaþadýðým günleri geride býraktým
Bir hayal ürünü deðil gerçek olaný yakaladým.
Bunda böyle mutluluk sýrasýnda bende vardým.
Olmayacak dediðim sabahlar aydýnlýk oldu,
Mutluluklarý arayan gönlüm aradýðýný buldu,
Gülmeyen yüzüm kendisini gülmede buldu.
Bendenim sununda mutluluðu elinde buldu..
Geçmiþi düþününce baðrýna vuran bendim,
Acýlar içinde kývranmaktaydý aciz yüreðim.
Bedelini kendi hayatýmda yaþamda ödedim.
En sonunda sabýr ile mutluluklara erdim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.