İÇİMDEKİ ÇOCUĞUN HÜZÜNLERİ

Bugün içimdeki çocuðun elini tuttum
Uzun uzun terlettim avuçlarýmý minicik avuçlarýnda
Kalbi nasýl da titrek atýyordu
Gözleri gizliydi karanlýklarda
Dudaklarý incecikti, renksiz
Saçlarý uzamýþtý, ipek gibi deðildi
Eskisi gibi dokunamazdý yalnýzlýðýna
Uyuyamýyordu artýk

Ayaklarý yere deðiyordu, soðuktu yer
Üstünde hala ilk sevinçlerinin elbisesi vardý
Gülücüklerinden bir þarký çalýyordu radyosunda
Hüzünlerinde bir zalimin olmadýðý zamanlar
Yüzündeki morluklarýn acýsý biraz olsun diniyordu

Beklemiyordu artýk gelemeyecekleri
Gelmeyeceklerdense umudu kesmiþti
Eskiden arardý küçük bebeðini
Þimdi suskunluðu ile oynuyordu

Aþký tatmamýþtý hiç
O güzel yemekten bir kaþýk koymamýþtý aðzýna

Susamýþtý belki, kim bilir
Ondan kuruydu ince dudaklarý belki

Bugün içimdeki çocuðun elini tuttum
Uzun uzun konuþtum sessizliðiyle
Karanlýðýyla tanýþtým
Noktasýz satýrlarýna virgüller attým
Ve çok üzüldüm
Bir kerecik bile gülmeyiþine



( hayat ýþýðý )
Sosyal Medyada Paylaşın: