Tövbekar

sýðýnýr ellerim soðuktan ceplerime.
baþým eðik, utanýr bakmaya gözlerine
pardesümün yakasý kapatýr buruk dudaklarýmý
gözlerim kaldýrým taþlarýnda
tesbih çeker gibi,
her birinde çekiyorum seni

hep yaðmurlu havalarda gezerim
ðögün aðlayýþlarýyla karýþýr aðlayýþlarým
her çakýþýnda gök gürültüsü,
onun sesinde saklarým sesimi.
onun gibi yýkayamam belki caddeleri
yeniden,
can verip, yeþertemem toprak gibi
kýzgýnlýðýmdan deðil bu öfke
sitemle karýþýk,
burukluk var sadece içimde.

hani,
sonu mutlu biten hikayeler vardýr
biz hangi hikayenin ürünüydük ki
mürekkebimiz bitip, yarým kaldýk
aþkýn hangi dalýndan izliyorduk dünyayý
tartamicak kadar kýrýlgandý bizi.
düþerken gözlerinden
son nefeste uzatýrken ellerimi,
hangi tahta varis oldun da
kapatýp gözlerini,
cellatým yaptýn kirpiklerini.

çekmecemde saklý dururken resmin
hala tenimdeyken nefes veriþlerin
buram buram sen kokarken üstüm
ýslattýðýn o dudak bile özlerken seni
tövbekar dilim
Bir daha seviyorum demeye seni...
Sosyal Medyada Paylaşın: