Düşenler

Görmüyor musun?
“Nereye baksan o düþüþ…”
En çok da bizi yerden kaldýrmasý için dayandýðýmýz el düþüyor.
En baþta, bizi yerden kaldýracaklarýn tutacaðý elimiz yana düþüyor.
Düþmeyelim diye elde avuçta olaný tuttuðumuz avuçlarýmýz tel tel dökülüyor.
Aynalarýn gözünden düþmeme telaþýyla,
el üstünde tuttuðumuz gençliðimiz devriliyor.
Düþkünlerden olmayalým diye ellerimizle yýðdýðýmýz,
üste üste koyduðumuz eþya eriyor.
Düþmekten korktuðumuz unutuþ uçurumlarýna karþý tutunduðumuz itibarýmýz yýkýlýyor.
Þu biriktirdiklerimiz de elden düþüyor, ellerimiz de elden gidiyor.
Ne gelir elden?
Düþüyoruz iþte…


Uyanýklýk sandýðýmýz bu hayatýn,
bir zamanlar baþkalarýnýn düþü olacaðýný bile bile “gözü açýk” geçiniyoruz.
Ayaða kalktýðýmýzý sandýðýmýz günün bir baþka günün eþiðine,
ölmüþ bir “dün” olarak düþeceðini bile bile yürüyoruz.
Bir an önce sonunu getirmeye çalýþtýðýmýz her “bugün”ün,
ömrün defterinden düþüleceðini bal gibi göre göre yaþýyoruz.
Dokunulmaz bildiðimiz bu bedenin,
çizikleri yaklaþtýramadýðýmýz bu tenin,
gün be gün topraða düþeyazdýðýný bile bile gülüyoruz.
Herkesten ayrý tuttuðumuz bu “ben”in,
bir gün nüfustan düþüleceðini þimdiden gördüðümüz halde, düþlere düþüyoruz.
Unutmayýn ölmek için yaþýyor, bir daha ölmemek için ölüyoruz.
Nereye düþeceksiniz ?
A&A

Sosyal Medyada Paylaşın: