Sen
Kana susayan bir lal dudaktýn.
Bana miras diye buhran býraktýn.
Önce sarhoþ ettin, en sonu yaktýn.
Çaktýn umuduma mezar taþýmý.
Sanki asumandan düþen kem nazar,
Ruhuma sevdanýn kabrini kazar.
Bu aþký acizi tarihler yazar;
Katletsen ruhumu, yaksan naþýmý!
Tepetaklak dünya, saðlar sol gibi,
Gövdeler baþ olmuþ, ayak kol gibi.
Hasret estiðinde toprak yol gibi;
Çamur ettin ekmeðimi, aþýmý.
Sen sevda sarhoþu, çýlgýn bir gülsün.
Hayal pençesinde kumral kâkülsün.
Diken darbesinden aþkým dökülsün.
Boþa akýtýrým, bu gözyaþýmý.
Hoyrat el ansýzýn çekince tülü,
Baktým her hatýra ne yazýk ölü.
Hayat tozlu albüm, sevdam gömülü!
Nasýl kaybettim ben can yoldaþýmý?
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmet öztürk m. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.