DAĞLARIN ARDI(Gülce-Sone’m)
Daðlarýn ardýndasýn duyamam hiç sesini
Eþkiyâlar basarmýþ yollarý geceleri
Kapama mevsimlere köhne pençereleri
Kýþ gelmeden duyayým, ýlýman nefesini
Hamidli Þaban olup uðrunda can vereyim
Bir bahçeye girmektir ölüm denen hadise
Tebessüm ediyorsun baharlayýn herkese
Herkese senden gelen yollarý göstereyim.
Ardýndasýn daðlarýn kaçma benden uzaða
Düþ görsem içindesin, adýnla baþlar þiir
Hakikat ökse otu,aþýk aþkýný bilir…
*
Tuðraný nakýþladým gönlümün fermanýna
Öldürülen son þair sorma bana kim diye
Bir kâðýt bir de kalem, kefen bile hediye
Vur mührünü durma vur, yeniden her yanýna
Bu kaçýncý yoldur ki, götürmez yolcusunu
Yarý yolda kalýrlar gidemezler kervanlar
Dertliyim biliyorsun, hüzün doludur hanlar
Hanlar ki kirpiklerde eritir uykusunu…
Dað beline dolanan en aykýrý yolum ben
Son bahar yokuþudur can veren topuðumda
Tut býrakma elimi, güven ver korktuðumda…
Mustafa CEYLAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.