ÇİÇEK ÇOCUĞUM

Kýzgýn tavaya yað düþercesine,
Düþtü topraða rahmet, damla damla.
Aylar var ki yakmýþtý güneþ yeri;
Yaðmamýþtý bu beldeye , üç aydan beri.

Yalnýz çocuðun saçlarý,
Ýnen yaðmurla ýslandý.
Saçlarýndan sýzan sular.
Yanaðýna damladý.
Çamur içinde kaldý,
Minicik ayaklarý.
Bir saða bir sola yalpaladý.
Tarifsiz bir haz vardý,
Aðlamaklý yüzünde…
Çamurda oynamayý oyun sandý.
Ve düþtü sonunda…
Sanýrým caný yandý.

Bileklere kadar çamur elleri…
Önlüðünün bir yaný battý.
Dizinde çamur,
Dirseðinde çamur,
Güçlükle kalktý.
Çevresini gözetledi…
Bir gören var mý?
Yolunu deðiþtirip çeþmeye yöneldi.
Üzüm gözleri nemlendi.

Çeþmeden o anki sular onun için aktý.
Bir güzel yýkadý ellerini, yüzünü, önlüðünü.
Dönünce beni gördü…
Doðrudan gözümün içine baktý.
Ölesiye mahzun, ölesiye tatlý.
Yarý güler, yarý aðlamaklý.

Önemi yok…
Üzülme.
Olur, böyle þeyler yavrum.
Daha dikkatli ol bundan böyle, dedim;
Islak saçlarýný okþadým sevdim.
Sen, benim bahçemde çiçek çocuðum…
Ömrüm sizleri sevmekle geçti,
Geçecek çocuðum.
Konya (Ýsmil)-1986
Sosyal Medyada Paylaşın: