Ne zamanlar yaþamýþtý kafes Özgürlüðün kendi alaný saydýðý parmaklýklarýn içi Uçuþmuþtu kuþlarý Þakýmýþlardý Küçükler büyümüþ Terk etmiþlerdi onu Ve þimdilerde kimsesi kalmamýþtý Sessiz Tozlanmýþtý da biraz Kilidide paslý Kapýlar ise sýmsýký kapalý Bir kuþ lazýmdý, tüneyecek içinde Þakýyacak Neþelendirecek Görkemli günlerine döndürecek Üþüyordu kafes Kuþkuluydu tüm üþümelerinden Ve cesaretsizdi paslý kapýlarýný açmaya Korkuyordu belki de
Mavi bir kuþ kondu tepesine Çýrptý kanatlarýný Arýndý tozlarýndan Paslý kapý açýlmadý faydasýz Özgürlüðünü bile fedaya hazýrdý halbu ki Ne mutlu olacaklardý ikisi Kuþ uçtu gitti
Kafes baþka kuþlar arar þimdi Tozlarýndan arýndýracak Ama içeriye girmeyecek Açmak lazým o kapýyý Yaðlamak, bakým lazým Yakýnda kafeste çürüyecek..
Sosyal Medyada Paylaşın:
sunduzyaşar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.