gidiþin ölümün diðer adýydý. aslýnda hep ben uðurladým seni mevsim kuþlarý gibi gittin, her seferinde. toparlanma gereði bile duymadan bir kez olsun vedalaþmadan belki böylesiydi olmasý gereken zorsunmalarým, küsmelerim sana sitemim yersizdi belkide.
hangi vedayý doðru dürüst göðüsledim ki hangi vedada oturup aðlamadým. isyan etmedim, haykýrmadým hayata. kýrýlýp dökülmedim ki ben
öyle kararlýydýn ki giderken kalmayý hiç düþünmedin bile geriye dönüp bakmayý yediremedin kendine her seferinde býraktýðýnýn senin olmadýðýný söylerdin oysa enaz sen kadar sendim ben bunu farkettiðinde, çakýlýp kalmaktan korktun kendine esir olmaktan.
oysa daha ilk günden takýlmýþtý ayaðýna zincirler. tutsaklýðýn; gitmeyi düþleyipte, kalmak olduðunu anladýðýnda, ölmeyi istemiþtin hani bileklerini kesmiþtin bir akþamüstü. kuþlarýn saçaklara tünediði bir vakitti.
o gün ölmüþtün aslýnda sen hayata döndürdükleri bir et yýðýnýndan baþka neydin ki, o hastene odasýnda baþucunda ben, yasýný tutmuþtum içinde ölenlerin.
biliyorum, mevsim hüzne döndüðünde kuþlar göçe yürüdüðünde sen tekrar deneyeceksin ölmeyi oysa çoktan öldüðünü hiç farketmeden... Sosyal Medyada Paylaşın:
ZEZE ÖLDÜ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.